بررسی و تحلیل رابطه توسعه پایدار و هویت شهری

توسعه پایدار که از دهه 1990 شروع شد، به آن جنبه از توسعه انسانی و ارتباط با محیط زیست و نسل های سازنده که با انسان و فعالیت های او سازگار باشد تاکید دارد. دیدگاه توسعه باید بیشتر اصول نگرش برنامه ریزی کاربری زمین، شامل حفظ محیط زیست و تامین عدالت اجتماعی باشد. در عصر جدید پایداری تبدیل به یک معیار شده است، اگر روزگاری توسعه صرفا به معنای تولیدگرایی و رشد اقتصادی بود، امروز این مفهوم دچار تغییرماهوی شده است، به طوریکه گفته می شود توسعه یک امر فراگیر و چند بعدی است که نه تنها در حوزه اقتصاد کاربرد دارد، بلکه به گسترش کیفیت زندگی انسانها، محیط، و تغییر بینش فرهنگی مردم نیز توجه دارند. درسالیان متوالی و صدها سال پیش تاکنون مفاهیم واژگان و اصطلاحات بسیاری در پی بهبود وضعیت شهرها مورد کنکاش و اجرا قرارگرفته است، که از مهمترین آنان که در دهه های اخیر بیشترین توجه متخصصان شهری را به خود جلب کرده می توان بطور توسعه پایدار و هویت شهری اشاره کرد. هویت همان نظم پنهانی است سایراعضای یک شهر در پرتو آن شکل خواهد گرفت و حرکت خواهند کرد و توسعه پایدار تنها وقتی در برگیرنده یک معنا است، ایجاد شرایط مناسب برای حرکت شهر در مسیر صحیح ایجاد خود. پس شهر زمانی مورد زیان واقع نمیگردد که به هویت درونی خود پی برده باشد و در مسیر آن حرکت کند، زیرا شهر موجودی است زنده که ساخته نمی شود بلکه ایجاد می گردد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی بوده و ابزارهای جمع آوری اطلاعات، کتابخانه ای می باشد.

Keywords:

پایداری , توسعه , توسعه پایدار شهری , هویت شهری