سمینه گزایی؛ راهکاری در باس سنده ساسی هویت معماری سنتی ایزانی

سالهاست که سخن از حفظ، احیاء و باززنده سازی ارزش های گذشته به میان است و همه صاحب نظران متفق القولند که حفظ ارزش های اجتماعی و فرهنگی موجب هویت ملی است. اما از طرفی شناخت و پالایش ارزش های گذشته و برگزیدن بهترین آنان و تطبیق آنها با شرایط زمانی و مکانی بطوری که منطبق با نیازهای جامعه امروز باشد نیز، مسیله ای است که باید مدنظر قرار گیرد. از این گستره، معماری که پر اهمیت ترین عناصر ارزشی هر ملت است، سهم بسزایی دارد. معماری و شهرسازی سنتی ما همواره در تعامل با معماری بومی و اطراف خود بوده است. زمینه گرا" href="https://civilica.com/search/paper/k-%D9%85%D8%B9%D9%85%D8%A7%D8%B1%DB%8C%20%D8%B2%D9%85%DB%8C%D9%86%D9%87%20%DA%AF%D8%B1%D8%A7/">معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند. در نتیجه ساختمان جز کوچک از طبیعت پیرامون خواهد بود. بنابراین مهمترین هدف، شناخت طبیعت پیرامون است که این شناخت خود مفوم هویت را القا می کند. لیکن هدف اصلی از نگارش این مقاله، شناخت هویت معماری سنتی ایران و یافتن راهکاری جهت بازگرداندن این نوع از معماری، همسو با نیازهای عصر امروز می باشد. که با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسناد موجود در این زمینه به این مهم دست یافتیم که، با توجه به این که پیشینیان مازمینه معماری را که خود شامل مولفه هایی از جمله اقلیم، مصالح، حجم و ... به عنوان ارزنده ترین مولفه جهت معماری خود به کار می بردند، لذا چنین می توان نتیجه گرفت که زمینه گرایی و تبیین اصول آن در معماری معاصر، راهکاری جهت باززنده سازی هویت معماری سنتی ایران است که کامل ترین و بی نقص ترین در نوع خود می باشد.

Keywords:

معماری زمینه گرا , زمینه , معماری سنتی , معماری ایرانی , باززنده سازی