کاربرد نظریه مجموعه های فازی در اقتصاد

علم اقتصاد مطالعه روش تخصیص منابع فیزیکی و انسانی کمیاب به خواسته های نامحدود یا مقاصد رقیب است. خواسته های نامحدود در مقابل منابع کمیاب، مساله انتخاب و تصمیم گیری را پیش شرط همه سیاستگذاری ها و برنامه ریزی های اقتصادی قرار می دهد. در تدوین برنامه ها به منظور تحقق این مهم، مدل ها ابزاری کارآمد هستند که می توانند اطلاعات لازم برای تنظیم و تدوین برنامه ها و اتخاذ تصمیمات مناسب اقتصادی فراهم آورند. محیط حاکم بر فعالیت ها و تصمیم گیرهای اقتصادی برخلاف بسیاری از محیط های آزمایشگاهی غیرقابل کنترل و در بسیاری موارد غیر قابل پیش بینی است. این پیچدگی و بعضا ناقص بودن اطلاعات به کارگیری روشهای متعارف جهت مدلسازی این رفتار ها را با مشکل مواجه می سازد. نظریه مجموعه فازی نظریه ای است که در شرایط عدم اطمینان و ابهام کاربرد دارد. این نظریه قادر است بسیاری از مفاهیم و عبارات نادقیق را با زبان ریاضی بیان کند و زمینه را برای استدلال، استنتاج، کنترل و تصمیم گیری در شرایط عدم اطمینان فراهم آورد. توانایی این روش به منظور تصمیم گیری در شرایط عدم اطمینان و ابهام، توجه بسیاری از پژوهشگران و کارشناسان علوم مختلف را به خود جلب کرده است. در علم اقتصاد نیز دلایل متعددی لزوم کاربرد این روش را ایجاب می نماید. رگرسیون فازی با استفاده می شود. فازی به تجزیه و تحلیل اینگونه پدیده ها می پردازد، با استفاده از رگرسیون فازی رابطه بین پدیده هایی که در طبیعت مقدارشان مبهم و غیردقیق می باشد بررسی می شوند. در مسایل دنیای واقعی انحراف، نوسان و انعطاف وجود دارد؛ در این موارد از برنامه ریزی ریاضی فازی با محدودیت ها و یا توابع هادف فازی استفاده می شود. انتگرال فازی، مدعی ارزیابی کلی رویکردهایی است که تفکار ذهنی، قضاوتهای انسانی و دیگر شرایط را به صورت هماهنگ و منعطف فرموله می کند. در ارزیابی طرح های سرمایه گذاری در شرایطی که محیط حاکم بار یک فعالیت سرمایه گذاری با نا اطمینانی مواجه باشد، تیوری منطق فازی می تواند جهت ارزیابی طرح به کار رود.

Keywords:

نظریه فازی , مجموعه فازی , منطق فازی , اقتصاد ریاضی