احکام و آثار فردی و اجتماعی انفاق از منظر قرآن و روایات

انسان بنا بر حکم فطرت، خواهان رسیدن به کمال، آرامش و احساس رضایت از خویشتن است. بهره گیری از الگوهای مناسب و قوانینی فرا زمینی که ملهم از وحی الهی است، بدین جهت که فارغ از فرایند آزمون و خطاست حایز اهمیت است. یکی از قوانینی که در دین اسلام مورد تاکید قرار گرفته است ، تلاش و مشارکت در جهت رهاسازی مردم از تنگناهای معیشتی و نهایتا رفع دغدغه ها و نگرانی های ذهنی حاصل از کمبود های مالی است.دین اسلام ازیک سو با ارایه دستوراتی مثل خویشتن داری ، خودکفایی و عدم عرضه فقر خود به دیگران بر حفظ کرامت فردی تاکید می ورزد و از سوی دیگر با تشویق مومنان به رفع نیازمنی های مالی و غیر مالی یکدیگر ( از طریق اطعام، انفاق ، پرداخت دیون و غیره ) بدون تذکر و یادآوری ، پرهیز از بخل،امر به گشاده دستی، اعتدال در انفاق ، گوش فرادادن به حاجت حاجتمندان، رعایت ادب و نزاکت و رفع نیاز در صورت امکان و یا دفع پسندیده با کلام نیکو و شایسته، موجبات تثبیت ملکه اخلاقی تواضع ، اخلاص، قناعت و نیکوکاری در انسان ها را فراهم می سازد تا بدین سان مانع رسوخ فقر در جامعه و در نتیجه گسترش جنایت، فحشاء و هتک حرمت انسان ها باشد و تبعا نیرویی از جامعه که به واسطه فقر به انزوا کشیده شده اند،حیات اقتصادی اجتماعی خود را باز یافته و به پویایی درآیند. در این مقاله محقق کوشیده است تا از خلال آیات قرآن کریم و نیز برخی روایات معصومان (ع) به کاوش موارد استحبابی انفاق پرداخته و احکام و آثار فردی و اجتماعی انفاق را باز نماید.

Keywords:

انفاق , احسان , دین , ذوی القربی , یتیم , مسکین