تطبیق اصول پایداری بر شاخص های معماری بومی (نمونه موردی موزه میراث روستایی گیلان)

مفهوم معماری پایدار را می توان رویکردی دانست که در لازمه رشد اقتصادی و بهبود نسبت زیست محیطی شکل می گیرد که باید در هر مکان و زمانی مورد بررسی قرار گیرد.معماری پایدار یک روش در طراحی است و به تقلیل مصرف منابع تجدید ناپذیر و بهینه سازی مصرف منابع تجدید پذیر می پردازد و اظهار میدارد که آنچه را ما برای بقا نیاز داریم می توانیم از محیط زیست به دست آوریم . معماری پایدار شاید پاسخی منطقی و جامع باشد بر تمام سوالات بشریت در مورد آلودگی محیط زیست ، گرمای زمین ، تخریب لایه ازن ، استفاده بی رویه از انرژی های فسیلی و ... که چند دهه ای است موردتوجه اکثر جوامع و کشورهای در حال توسعه قرار گرفته است.مفهوم پایداری و اهداف توسعه پایدار،در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست در معماری، بحثی به نام معماری پایدار را به وجود می آورد. از سوی دیگر نیمی از سکونتگاه های کشورمان بر بنیاد معماری بومی و سنتی و به مفهومی گویاتر معماری روستایی، شکل گرفته اند. امروزه مسکن روستایی، نه تنها رنگ و بوی تاریخ، اقتصاد و جغرافیا را به خود گرفته است، بلکه فن آوری و تفکر خلاق انسان، توام با هنر و معماری که درآن اعتقادات،زیبایی شناسی و فرهنگ را درهم آمیخته،به نمایش گذارده است که نیازمند شناسایی هستند و جلوگیری از فراموشی آنها امری ضروری است. این تحقیق با بررسی اصول پایداری و ویژگی های شاخص معماری بومی و بررسی نمونه موردی موزه میراث روستایی گبلان سعی بران دارد که که به تطبیق و ارتباط بین اصول پایداری و شاخصه های معماری بومی بپردازد.

Keywords:

پایداری , معماری بومی , معماری روستایی , گیلان