نقد و بررسی یک قاعده آوایی کهن در آثار مولوی
Publish place: سومین همایش متن پژوهی ادبی (نگاهی تازه به آثار مولانا)
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 417
This Paper With 12 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MATNPAGOOHI03_225
تاریخ نمایه سازی: 13 شهریور 1396
Abstract:
در متون کهن فارسی، به تبعیت از زبان پهلوی، قواعد آوایی متعددی، نظیر: یاء معروف ومجهول، واو معروف و مجهول، ذال معجم و ... به کار می رفته است. قاعده ذال معجم بنا بهنظر محققان تا زمان صفویه در زبان محاورهای مردم (و به تبعیت آن در زبان معیار ادبی)رواج داشته، و از این تاریخ به بعد منسوخ شده است. در این جستار نشان خواهیم داد کهاین قاعده آوایی، از بسی پیشتر از دوره صفویه (قرن پنج و شش) از زبان محاورهای مردمحذف شده است لیکن شعرا به تبعیت از زبان معیار ادبی (که دنباله زبان شاعران پیشینبود) این قاعده را رعایت میکرده اند لذا بر پایه این قاعده میتوان در تصحیح، یا شرحمتون ادبی بازنگری کرد. در جستار حاضر همچنین بین زبان محاورهای و زبان معیار ادبیتفاوت قایل شده ایم و نشان دادهایم که مولوی برخلاف دیگر شاعران، در سرودن اشعارشاز زبان محاورهای مردم تبعیت کرده است، و نه زبان معیار ادبی رایج در آن عصر، و لاجرمدر آثارش قاعده ذال معجم را رعایت نکرده است.
Keywords:
Authors
یاسر دالوند
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی