چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم (بررسی مقایسهای بلاغت زبان در اشعار نیمایوشیج و رضا براهنی)

شعر معاصر فارسی در طول یک قرن پیدایش با تغییر و تحول بسیاری روبرو بوده است. آن چه نیما یوشیج در بیانیه شعری خود در طی نامهها و سخنهایش بیان میکند با شعر مدرن امروز به کلی متفاوت است. شاعران پس از او با مسیر نمایی نیمایی به شعری دست مییابند که به وضوح شعر وی را در حاشیه قرار میدهد. نظریه شعر پس از نیما ضرورت اجرای وزن عروضی را مردود میداند و همین جاست که جهت جلوگیری از اختلاط دو گونه شعر به نثر و نثر شاعرانه، برخوردهای تازهای با ساختارهای نحوی و لغوی در شعر به وجود می آید. براهنی یکی از معدود شاعرانی است که به طور رسمی در این مسیر پای مینهد و مجموعه نظراتشعری خود را در کتابی با عنوان چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم منتشر میکند. این بررسی در پی آن است که با مقایسه آماری عناصر برجستهساز شعر این دو شاعر در محورهای روساخت و زیرساخت زبان (معانی، بیان و بدیع) علت این امر را که چرا شعر پیشرو دیگر شعر نیمایی نیست نشان دهد

Keywords:

شعر معاصر , شعر نیمایی , شعر پیشرو , برجستهسازی , نیما یوشیج , رضا براهنی