پژوهشی در درونمایه و مضمون شعر طنز دوره دهه اول انقلاب اسلامی

این پژوهش به بررسی ساختار شعر طنز دهه اول انقلاب اسلامی پرداخته است و منظور از طنزهرگونه اثر منثور یا منظوم است که جنبههای نامطلوب زندگی فردی و اجتماعی را به شیوهای خندهآور نقد میکند ونیز به عنوان یکی از صناعت ادبی به شمار میرود و با بیانی شیرین وجذاب زشتیها و کاستیها را به نمایش میدهد و مخاطبان خود را به تفکر برای اصلاح وضع موجود وادار میکند .شعر طنز بیشتر از انقلاب مشروطه به این طرف در زبان و ادبیات بهمن 75شادی زاید و الوصف مردم از آن پیروزی عظیم احساس نشاط و سرزندگی در جامعه پیدا شد وبه همین لحاظ فعالان عرصه فرهنگ و ادب به انتشار متعددی از آثار خود را با رویه طنز در سالهای بعد از انقلاب اسلامی و پرداختن به طنزهای منظوم روی آورند آنچه در این پژوهش بدست آمد بیانگر این بود که در دورههای گذشته طنز نیز به عنوان یک سلاح کارآمد از حوزهی خصوصی به سمت حوزهی عمومی کشیده شده و بسیاری از جنبههای مختلف زندگی درسطوح فردی و اجتماعی که با شرایط جدید حاصل از برخورد با تمدن غرب هماهنگ نبود به چالش کشیده شد در دوره دو عامل شعر طنز را تحت تاثیر قرارداد.اولین عامل در بعد داخلی کهمربوط به قانون مطبوعات است و دومین عامل در بعد خارجی و شکل گیری جنگ هشت ساله دفاع مقدس است.در این دوره شعر طنز درون مایهها، غالبها و نحوهی بیان خود را از شرایط گرفت و بهنوعیشعر واقعگرا بود.در نتیجه گری کلی شاید بتوان گفت که اشعار طنز در دورههای مختلف بالاخص در دوره انقلاب اسلامی، ابزاری جهت بیان مشکلات فرهنگی اجتماعی و اقتصادی جامعه با رویکردی انتقادی بوده است.

Keywords:

طنز , انقلاب اسلامی , مشکلات فرهنگی , تمدن غرب , درونمایه