رابطه بین توانمندی کارکنان و تعلق سازمانی و نقش شخصیت به عنوان متغیر تعدیل کننده در سازمان آموزش و پرورش شهرستان اصفهان

این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین توانمندی کارکنان و تعلق سازمانی و نقش شخصیت به عنوان متغیر تعدیل کننده در بین کارکنان ادارات آموزش و پرورش شهرستان اصفهان انجام گردید. روش تحقیق از نوع توصیفی همبستگی است. جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان ادارات آموزش و پرورش استان اصفهان در سال 94، متشکل از 1071 نفر بود. روش نمونه گیری تصادفی و با فرمول کوکران به تعداد 282 نفر رسید. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه تعلق سازمانی اسپریتزر و پرسش نامه کانون کنترل راتر و پرسش نامه محقق ساخته تعلق سازمانی براساس پرسش نامه های استاندارد گراس و منولا و لادهال کنجر و میبرو آلن و کالیپیر، جی اس و شه و وی استفاده شد، که روایی صوری پرسش نامه از طریق تعدادی از پاسخگویان مورد بررسی و تایید قرار گرفت و پرسش نامه از طریق الفای کرونباخ محاسبه گردید، که به ترتیب برای پرسش نامه توانمندسازی 0/836، پرسشنامه تعلق سازمانی 0/871 پرسش نامه شخصیت 0/852 محاسبه شد. برای تحلیل داده ها از روش های آماری رگرسیون چند متغیره، آزمون همبستگی پیرسون، آزمون t تک نمونه ای، تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج نشان دادند که توانمندی در سطح معنی داری 5% بر تعلق سازمانی تاثیر معنی داری دارد. ولی متغیر شخصیت تاثیری بر متغیر تعلق سازمانی ندارد. همچنین اثر متقابل متغیر شخصیت کانون کنترل درونی و بیرونی نقش تعدیل کننده در رابطه بین توانمندی و تعلق سازمانی نداشت. با این وجود تاثیر توانمندی بر تعلق سازمانی در دو دسته افراد با کانون کنترل بیرونی و افراد با کانون کنترل درونی متفاوت است. سطح تعلق سازمانی کارکنان در سازمان آموزش و پرورش نواحی شهر اصفهان و اداره کل شهرستان اصفهان بالاتر از میانگین است.

Keywords:

تعلق سازمانی , توانمندسازی کارکنان , شخصیت , کانون کنترل درونی , کانون کنترل بیرونی