آموزش زمانهای فارسی به غیر فارسی زبانان: مقایسه روشهای تدریس ساختاری و ارتباطی

یادگیری زمان یکی از مشکلات فارسی آموزان خارجی است. برای پرداختن به این مشکل پیشرفت در یادگیری زمانهای فارسی براساس روشهای متفاوت در آموزش انها در کانون این پژوهش قرار گرفت. بدین منظور تاثیر دو روش ساختاری و ارتباطی برای آموزش زمان بررسی شد. آزمودنی ها از بین فارسی آموزان سطح دوم میانی در مرکز بین المللی آموزشی زبان فارسی دانشگاه تهارن موسسه دهخدا انتخاب شدند. تعداد هر گروه شامل 40 فارسی آموز غیر ایرانی بود هر دو گروه در دو پیش آزمون زمان شرکت کنند تا از منظر توانایی استافده از زمان در زبان فارسی همگن شوند. سپس زمانها به آزمودنی ها در گروه ساختاری براساس روش ساخترای آموزش زیان آموزش داده شد. گروه ارتباطی نیز با توجه به طرح درسهای ارتباطی که تهیه و تدوین شد، زمانهای فارسی را فرا گرفتند. براساس عملکرد دو گروه در پس ازمون پیشرفت هر گروه در مقایسه با یپش آزمون و نیز در مقایسه با یکدیگر با استفاده از آزمون تی مستقل مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج تحلیل ها نشان میدهد که گروه ارتباطی پیشرفت معنی داری در درک و کاربرد درست زمان نسبت به گروه ساختاری به دست آورد در مقابل تفاوت آماری معنی داری در پیش آزمون و پس آزمون گروه ساختاری ملاحظه نشد. افزون بر این نتایج آزمون تی نشان میدهد عملکرد گروه ارتباطی در پس آزمون از نظر آماری به طرز معنی داری بهتر از عملکرد گروه ساختاری بود نتایج این تحقیق تجربی دال بر آن است که با توجه به تاثیرگذاری روش تدریس ارتباطی در آموزش زمان در تهیه و تدوین مطالب درسی برای فاری آموزان و در روش اموزش مفهوم دستوری زمان روش تدریس ارتباطی روشی کارآمد است که توجه و به کارگیری ان در مراکز اموزش زبان فارسی به ارتقای اموزش زبان فارسی به غیر فارس زبانان یاری می رساند.

Keywords:

زمان , فعل , روش ارتباطی , روش ساختاری , زبان فارسی