مروری بر روشهای تشخیص خواب آلودگی راننده

یکی از دغدغه های مهم محققان در دهه اخیر، کاهش تصادفات جاده ای است. در سال 1991 جراحات ناشی از تصادفات رانندگی منجر به مرگ حدود یک بیلیون نفر شده است که این آمار در سال 2013 به 1.8 بیلیون نفر افزایش یافته است. از جمله دلایل مهمی که درصد زیادی از تصادفات جاده ای را شامل می شود و باعث خسارات جبران ناپذیر می شود، خواب آلودگی راننده است. خواب آلودگی راننده می تواند به دلیل خستگی زیاد، عدم خواب مناسب، زمان رانندگی، خیرگی زیاد به جاده و مصرف مشروبات الکلی می باشد. لذا تعبیه سیستمی که بتواند قبل از بروز حادثه حالت خواب آلودگی راننده را به موقع و بلادرنگ تشخیص دهد و با هشدار به راننده از بروز تصادفات جلوگیری کند، امری الزم و ضروری است. تحقیقاتی که تاکنون در این زمینه انجام شده است بر 3 محور اساسی استوار است. 1- تشخیص خواب آلودگی راننده بر اساس عوامل فیزیولوژیکی، 2- تشخیص خواب آلودگی راننده بر اساس مشخصات ظاهری و ویژگی های فیزیکی راننده، 3- تشخیص خواب آلودگی راننده بر اساس وضعیت خودرو در جاده با استفاده از نصب سنسورهای لازم، با استخراج این ویژگی ها و با استفاده از انواع شبکه های عصبی، شبکه های فازی و انواع روش های آماری، خواب آلودگی تشخیص داده می شود و با تعبیه یک سیستم اخطار، به راننده هشدار لازم داده می شود. روش ها و الگوریتم های متفاوتی برای تشخیص خواب آلودگی راننده پیشنهاد شده است، اما علی رقم وجود مقالات مروری زیاد در این ضمینه متاسفانه هیچ یک نتوانسته اند به طور جامع و کامل همه روش های تشخیص خواب آلودگی، مزایا و معایب هرکدام رابه خوبی بیان کنند. در این مقاله ابتدا به بررسی روش های نوین برای تشخیص خواب آلودگی و سپس به نقد و بررسی مشکلات و فواید روش های پیشنهادی می پردازیم.

Keywords:

مروری بر ادبیات , خواب آلودگی راننده , شبکه های عصبی , شبکه فازی , بلادرنگ