جایگاه فضای اجتماعی معماری معاصر در شاخصهای کیفیت زندگی:شناخت تاثیر مدیریت برنامه دهی بر اجتماع پذیری فضا

گسترش ارتباطات جهانی مقایسه جنبه های زندگی انسان را تسهیل نموده است و تلاش پژوهشگران نیز برای مقایسه کیفیت زندگی افراد میان جوامع مختلف گسترش یافته است. از آنجایی که زندگی اجتماعی یکی از مهم ترین شاخصه های تاثیرگذار در کیفیت زندگی است؛ می توان از ارتقاء آن در جهت بهبود کیفیت زندگی افراد، بهره برد. همچنین، تعاملاتصحیح اجتماعی نیازمند محیطی از پیش طراحی شده است. در صورتیکه فضاهای جمعی بتوانند نقش خود مبنی بر جمعی بودن را صحیح ایفا نمایند؛ آنگاه سبب خلق رویدادهای متنوع می شوند. این پژوهش ابتدا مفهوم کیفیت زندگی رااز منظر اجتماعی شرح داده است و سپس نقش فضای معماری از دو جنبه مدیریت برنامه دهی و اجتماع پذیری فضا را بررسی نموده است. همچنین، مفاهیم کیفیت زندگی، اجتماع پذیری فضا و مدیریت برنامه دهی را با بهره گیری از شیوه پژوهش تطبیقی بررسی نموده و با رویکردی تفسیری تحلیلی سعی در ارایه پیوندی میان آن ها است. نتایج بیانگر آن است -که می توان طراحی فضای اجتماعی را با استفاده از پارامترهای فضای اجتماع پذیر دگرگون ساخته و با مدیریت برنامه دهی فضا، اولویت های طراح را جابجا نمود که این امر به نوعی سبب ارتقاء کیفیت فضای جمعی، زندگی اجتماعی و کیفیت زندگی می گردد. این تغییر رویکرد در مرحله تحلیل فرایند طراحی، بر اساس فرایند موضوع محور رخ داده و عناصر - معماری، نظیر چیدمان فضایی، نقش پررنگی در جهت دادن به رفتار اجتماعی مخاطب خود را ایفا می کنند.

Keywords:

کیفیت زندگی , زندگی اجتماعی , کیفیت فضای معماری , مدیریت برنامه دهی , اجتماع پذیری فضا