مقایسه زیست اقلیمی معماری بومی ایران وترکیه با تکیه بربخش تابستان نشین نمونه های موردی: شهر کاشان و دیاربکر

دیاربکر و کاشان دو شهر از اقلیم گرم و خشک ترکیه و ایران می باشند که معماری بومی آن ها موفقیت آمیزترین ساختمان های منطبق بر آب و هوای گرم و خشک می باشد. چنین انطباقی معلول سبک زندگی، نیازها و استفاده از مصالح موجود در محل است. در حال حاضر در ساختمان های معاصر با نوعی معماری ناسازگار با اقلیم که موجب ایجاد محیطی با دمای نامطلوب و صرف انرژی بیشتر مواجه هستیم. نکات طراحی اقلیمی با مشاهده معماری سنتی قدیمی و بومی قابل دریافت و الهام هستند. بنابراین در پژوهش پیش رو به روش مقایسه تطبیقی تلاش شده است ابتدا به مقایسه کلی عناصر معماری بومی این دو منطقه پرداخته می شود و پس از بیان تعاریف اولیه و ویژگی های اقلیمی و معماری این دو منطقه که به روش کتابخانه ای و اسنادی انجام شده است، دو بخش تابستان نشین خانه های این دو منطقه از طریق نمودار و با توجه به دمای مطلوب با هم مقایسه شود. هدف از پژوهش حاضر نوعی مقایسه تطبیقی است که بین معماری دو منطقه گرم و خشک در ایران و ترکیه(کاشان و دیاربکر) با شرایط اقلیمی نسبتا مشابه انجام شده است و مقایسه تمهیدات به کار گرفته شده در این دو منطقه جهت مقابله با شرایط سخت اقلیمی در راستای استفاده از الگوی موفق تر در طراحی معماری معاصر که اغلب نادیده گرفته می شود لازم به ذکر است که با توجه به نتایج، فرضیات مسیله (به نظر میرسد با استفاده از اطلاعات آماری و دستگاه های اندازه گیری می توان به تحلیل چگونگی ایجاد شرایط آسایش با یک محدوده مشخص پرداخت و نقش معماری را در ایجاد شرایط آسایش مورد ارزیابی دقیق قرار داد و سرداب از سایر بخش های تابستان نشین در ایجاد محدوده آسایش حرارتی برای انسان نقش بیشتری دارد) اثبات می گردد.

Keywords:

اقلیم گرم و خشک , ایران(کاشان) , ترکیه (دیاربکر) , تابستان نشین , دمای مطلوب