شایسته سالاری در مدیریت جامعه با تاکید بر اندیشه های سیاسی امام علی ع

امروزه سازمان ها در تلاش اند تا شایسته ترین افراد را شناسایی و جذب کنند. وضعیت سازمانی و منطق حاکم بر آن ایجاب می کند از هر کسی و هرچیزی به درستی و متناسب با موقعیت، بیشترین استفاده شود. شایسته سالاری بهره گیری از انرژی خلاق افراد نخبه و برگزیده اجتماع است. حضرت علی (ع) مسیله توان، لیافت و شایستگی افراد را جزیی از بحث عدالت می دانند و این اصل را مهم ترین اصل اداره جوامع قرار داده، معتقدند که هر پستی به تناسب، به توان، خلاقیت، شایستگی و تخصص خاصی نیاز دارد و جایز نیست افراد هرکدام به جای دیگری قرار گیرند.شایسته سالاری مبتنی بر شایسته خواهی و شایسته گزینی است. این شایستگی ها شامل دانش، مهارت ها، توانایی ها، به همراه سازه هایی نظیر ارزش ها، انگیزش، نوآوری و کنترل خود می باشد. نظام شایستگی سالار، نظامی است که در آن بهترین افراد در بهترین جایگاه با بالاترین بازده، کار انجام می دهند و متناسب با تلاش خود حقوق و مزایا دریافت می کنند. این مقاله، با رویکرد تحلیلی و به روش تحلیل محتوا، به استخراج مولفه های شایستگی سالاری، و شناسایی شاخص ها از منظر اندیشمندان غربی و متن نهج البلاغه پرداخته است.

Keywords:

شایستگی سالاری , سازمان , مدیریت , نخبه گرایی , امام علی (ع) , اندیشمندان غربی