بررسی اثربخشی آموزش مهارت دوست یابی بر بهزیستی روان شناختی و احساس تنهایی دانش آموزان پسر

امروزه مشکلات عدیده ای موجب بروز برهم خوردن سلامت روحی و روانی می شود ، تعریف سلامتی بهمعنای نداشتن ضعف یا ناتوانی ظاهری نمی باشد بلکه برخی از فاکتورها موجود باعث برهم خوردن نظمروحی و سلامتی روانی می گردد که در اصطلاح نیز به این عوامل با عنوان بیماری خوانده می شود .تنهایییکی از عنصرهایی می باشد که موجب بوجود آمدن یا تشدید برخی از بیماری های روحی و روانی می شودحال هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت دوست یابی بر بهزیستی روان شناختیو احساس تنهایی دانش آموزان پسر در مقاطع پنجم و ششم ابتدایی واقع در شهرستان بهمیی می باشد.پژوهش حاضر به لحاظ هدف یک پژوهش کاربردی و به لحاظ شیوه جمع آوری اطلاعات یک پژوهش شبهآزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون باگروه کنترل بود. که با استفاده از روش خوشه ای چند مرحله ای ، نمونه ای به حجم 60 نفراز دانش آموزان پسردر گروه های آزمایش وکنترل انتخاب شدند.گروهآزمایش به مدت 8 جلسه تحت آموزش مستقیم قرار گرفتند ودر گروه کنترل آموزشی صورت نگرفت. ابزاریکه در این پژوهش استفاده شد پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف فرم کوتاه (1998) و مقیاس تنهاییآشروویلر(1985) بودنتایج با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس یک راهه (آنکوا) تجزیه و تحلیل شد. نتایجحاصل از پژوهش نشان دادکه آموزش مستقیم مهارت دوست یابی به دانش آموزان پسر باعث افزایشبهزیستی روان شناختی وکاهش احساس تنهایی شد بطور کلی می توان گفت که آموزش یکی از ابزارهایقدرتمند در رفع هر معضل و مشکلی می باشد و آموزش در پروسه دوستیابی بسیار مفید و حایز توجه و قابلاهمیت می باشد.