تحلیل و بررسی برخی ابعاد زیبایی کلام در آثار نیما یوشیج

زیبایی، واژه ای است، که افراد مختلف متناسب با معیارهایی که خود تعیین کرده اند، برای آنچه مایه ای از لذت را برای آنها فراهم می کند، به کار می برند. روحی که نیک و زیبا شود همانند خدا می گردد، زیرا خدا منشاء بخش بهتر و زیباتر هستنی و به عبارت بهتر، منشا خود هستی، یعنی زیبایی است. در این مقاله زیبایی آفرینی و تصویر گرایی نیما یوشیج و فراوانی و بسامد هر یک از تصویرهای شاعرانه، به روش کتابخانه ای، مورد بررسی قرار گرفته است که سبک و ارزش هنری اثر را روشن می سازد و میزان قدرت و بهره گیری از میراث گذشتگان را مشخص می نماید. آرایه های ادبی در شعر نیما یوشیج بر طبق لفظی و معنوی، تقسیم بندی شده، نتیجه این که، صفت واژه آرایی، بسامد بالایی دارد و سجع از بسامد کمی برخوردار است. با تکرار و جناس بسامد ضعیفی دارد و آرایه های معنوی مراعات النظیر و مجاز، بسامدی متوسط داشته، و کنایه و تشخیص بسامد بالایی دارند و تکنیک تناقض تلمیح و ابهام بسامدی ضعیف دارند. نگاه نیما به طبیعت انسانی شدن آن است و ژرف نگری او از دلبستگی خاصش به فرهنگ بومی که در آن زندگی می کرد سرچشمه می گیرد، زیرا از شور حیات عملی سرشار است.

Keywords:

اشعار نیما , زیبا آفرینی , تاثیر پذیری , تصویرگرایی , نوآوری