قصد در عقود

در ماده 190 قانون مدنی شروط متعاقدین ذکر گردیده که متعاقدین باید اهلیت، عقل، بلوغ، قصد و اراده و اختیار و سلطنت بر چیزی که عقد بر آن جاری می گردد را دارا باشند. الفاظ بلکه افعال وقتی دارای ارزشند که اراده و قصد را ابراز و انشاء کنند و الافاقد ارزش هستند. بنابراین عقود تابع اراده اند. فقها متفق القول شده اند بر اینکه الفاظ و افعال از این حیث که لفظ یا فعل هستند در عقود و ایقاعات و اقرارها و شهادت ها و غیر آنها فاقد ارزش می باشند. تنها زمانی حجت و دلیل اند که اثر شرعی بر آنها بار شود. از این حیث که مبین اراده و قصد هستند. پس آنچه که اصل و مبناست اراده و قصد متعاقدین است. اگر بنحوی از انحاء فهمیدیم که از لفظ معنای مورد نظر اراده و قصد نشده است، وجود و عدم آن لفظ مساوی است. پس قاصد باید قصد ایجاد اثر عقد در عالم خارج را داشته باشد.

Keywords:

عقد , قصد انشاء , متعاقدین , اراده , رضا