دین و شادمانی: مطالعه رابطه دینداری با احساس شادمانی در نمونه ای از دانشجویان

شادمانی و رضایت از زندگی یکی از موضوع های با اهمیت پژوهشی برای پژوهش گران رشته های گوناگون علوم اجتماعی است؛ زیرا احساس شادمانی می تواند نقش بسزایی در فرآیند توسعه یک جامع و ارتقای کیفیت زندگی افراد ایفا کند. یکی از مهم ترین عوامل اجتماعی و فرهنگی مرتبط با شادمانی که مورد توجه پژوهش گران واقع شده است، باورها و پای بندی دینی است. این مقاله بر آن است تا ضمن مرور رویکردهای مختلف مربوط به رابطه دینداری و شادمانی، با رویکردی ترکیبی این رابطه بر صورتتجربی مطالعه شود. به این منظور، به روش پیمایش و با نمونه ای از دانشجویان دانشگاه خوارزمی در سال 1931 ، رابطه دین داری با متغیرهای حمایت اجتماعی، معناداری زندگی و سازگاری با ناکامی ها و محرومیت هاف می تواند شادمانی افراد را افزایش دهد. با وجود این، با کنترل این متغیرها اثر دینداری بر شادمانی جهت منفی ضعیفی پیدا می کند که ممکن است به خاطر ایجاد نوعی وسواس و ترس از گناه و م جازات ناشی از آن، ایجاد دنیاگریزی و جزمیت گرایی باشد.

Keywords:

دینداری , حمایت اجتماعی , معنی داری زندگی , سازگاری , ناکامی , محرومیت , شادمانی