سند، دومین دلیل اثبات دعوی در قانون مدنی ذکر گردیده است. در اکثر دعاوی مطروحه نزد محاکم،
سند به عنوان دلیل اثبات دعوی و یا دلیل موثر در اثبات دعوی مورد استناد قرار می گیرد. گاهی اوقات
سند ارایه شده، ممکن است، با سایر ادله ی موجود در دادرسی
تعارض نماید. در این صورت باید از میان دو دلیل متعارض، حسب مورد دلیل مقابل ترجیح داده شود. این تحقیق شامل مباحثی در مورد
سند و اعتبار آن در فقه امامیه و نظام حقوقی ایران، جایگاه آن در میان سایر ادله، بررسی
تعارض و تفاوت آن با سایر ادله می باشد، که کمتر کتب و تحقیقاتی میتوان یافت که مستقیما به این موضوع پرداخته باشند. هدف این تحقیق، بررسی اعتبار و جایگاه
سند در میان سایر ادله ی اثبات دعوی است. از اهم نتایج اینکه
سند رسمی نسبت به سایر ادله از اعتبار و اهمیت خاصی برخوردار است، تا جایی که خود قانونگذار بر نحو ه ی تنظیم آن نظارت داشته و برای آن، چنان اهمیتی قایل شده است، که در حالت عادی هیچیک از ادله ی دیگر قادر به مقابله ی با آن نمی باشند.