تبیین مفهوم تاب آوری با تاکید بر نواحی روستایی

تاب آوری به عنوان رویکردی جدید، در عرصه برنامه ریزی های توسعه مورد توجه سیاستمداران و برنامه ریزان، قرار گرفته است تا بادستیابی به آن زمینه های اصلی حرکت در مسیر پایداری به عنوان وجه غالب برنامه های توسعه فراهم گردد. در این بین در نواحیروستایی که به عنوان نماد آسیب پذیری و عرصه ای که با بحران های متعدد اقتصادی، اجتماعی و طبیعی روبرو بوده و به دلیل ضعف درقدرت تاب آوری همواره با شرایط بحرانی و اختلال و فروپاشی نظام معیشتی و کیفیت نازل زندگی ناشی از فضای غیرقابل زیست روبرواست؛ نیاز است که با تبیین اصول، مبانی و نتایج افزایش قدرت تاب آوری، راه حلی کارا و مطمین را به مدیران عرصه برنامه ریزیروستایی جهت رفع معضلات موجود، معرفی نمود. پژوهش توصیفی حاضر نیز، با این هدف انجام گرفته تا بدینوسیله دریچه ای نو درعرصه مدیریت مطلوب روستایی ایجاد گردد. گردآوری اطلاعات با استفاده از منابع متعدد کتابخانه ای داخلی و خارجی انجام گرفته و درابتدا با معرفی و تعریفی از تاب آوری و اصول آن در نهایت ارتباط آن با روستاها و حل معضلات موجود روشن می گردد. نتابج پژوهش،نشان می دهد که افزایش قدرت تاب آوری روستاها از طریق ظرفیت سازی و افزایش قدرت سازگاری در روستاها راه حل مطمینی درراستای ایجاد فضایی قابل زیست و معیشتی پایدار برای روستاییان خواهد بود.

Keywords:

تاب آوری , سازگاری , ظرفیت سازی , معیشت پایدار , فضای قابل زیست , روستا