مقایسه اثربخشی آموزش الگوی چندمحوری شفیع آبادی با نظریه محدودیت و سازش گاتفردسون بر فرسودگی شغلی کارکنان واحد اسناد پزشکی سازمان تامین اجتماعی

هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی الگوی چندمحوری انتخاب شغل شفیع آبادی (SMPVC(با نظریه محدودیت و سازش گات فردسون (GTCC( بر مولفههای فرسودگی شغلی کارکنان واحد اسناد پزشکی سازمان تامین اجتماعی شهر تهران بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی و طرح تحقیق پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه کارکنان واحد اسناد پزشکی شهر تهر ان (420 نفر) را شامل شد که از میان کسانی که در پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش نمره بالاتری داشتند، 45 نفر به شیوه تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری، دوگروه آزمایشی با رویکرد آموزشی SMPVC و GTCC و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروههای آزمایشی در 8 جلسه 90 دقیقه ای هر کدام به طور جداگانه با رویکرد شفیعآبادی و گاتفردسون تحت آموزش قرار گرفتند. فرسودگی شغلی شرکتکنندگان پس از اجرای مداخله مورد اندازهگیری قرار گرفت. دادهها به وسیله تحلیل کواریانس و آزمون تعقیبی بن فرونی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که برنامههای آموزشی بر فرسودگی شغلی تاثیر داشت. در عین حال بین اثربخشی دو روش در کاهش فراوانی و شدت تحلیل عاطفی و افزایش فراوانی عملکرد شخصی تفاوت معنادار وجود داشت، همچنین اثربخشی الگوی چندمحوری انتخاب شغل شفیعآبادی بیشتر از نظریه محدودیت و سازش گاتفردسون در زمینه کاهش فرسودگی شغلی بود.

Keywords:

الگوی چندمحوری انتخاب شغل شفیع آبادی SMPVC , نظریه محدودیت و سازش گاتفردسون GTCC , فرسودگی شغلی