هنر خوشخوانی قرآن و بایسته های پژوهشی

هنر خوشخوانی قرآن کریم1 ،با سابقه ای طولانی از زمان نزول نخستین آی ات قرآن از جمله هنرهای اصیل و ریشه دار درحوزه قرآن و تلاوت به شمار می آید. فن خوشخوانی، که تنغیم و تلحین نیز نام گرفته چنین تعریف شده است: [تنغیم] عبارت ازخواندن قرآن به آواز موزون و نیکو می باشد که به مقتضای استفاده از الحان و نغمات گوناگون، حالات متفاوتی از قبیل حزن و سرور را در شنونده ایجاد می نماید. 2از دهه های آغازین قرن بیستم با ظهور نابغه هنر تلاوت و مبدع الحان جدید، استاد مرحوم ش یخ محمد رفعت (1882 1950م) 3 ،تحول و تطوری شگرف در ا ی ن عرصه رخ داد، 4 و به دنبال آن قاریان دیگری چون: عبدالعظیم زاهر، عبدالفتاح شعشاعی، ابوالعینین شعیشع، و در راس آنها اسطوانه مسلم لحن، استاد مصطفی اسماعیل5) متوفا ی 1980 م / 1359ش) رخ نمودند و از نو آوری ها ی شیخ رفعت در تلاوتهای خویش بهره بردند.فن خوشخوانی قرآن کریم به شکل امروزی در ایران، از حدود چهار دهه پیش آغاز شد و از دو دهه قبل، روندی صعودی داشته، به طوری که در همین اثنا بس قاریان متبحری ظهور نموده، مقلدانه و مبدعانه به تلاوت پرداخته اند. با توجه به پیشرفت و تطور هنر خوشخوانی قرآن کریم بویژه در سالهایاخیر، آنچه به خصوص در کشور ایران خلا آن محسوس بوده، وجود مجموعه ای مدون در اصول هنر خوشخوانی (= صوت و لحن) قرآن بوده است.