استفاده از سیگنال الکترومایوگرام سطحی در کنترل بازوی سایبرنتیک

دست یک ارگان بنیادی و اساسی برای نشان دادن خلا قیت انسان می باشد. بنابراین از دست دادن آن یک حادثه ناگوار می باشد . در چنین شرایطی فراهم کردن یک وسیله پروتزی مناسب برای برگرداندن بخشی از عملکرد های از دست رفته به بیمار و توانمند کردن او بسیار ضروری و حیاتی است. در این مقاله روشی جهت کنترل بازوی سایبرنتیک با استفاده از سیگنال الکترومایوگرام سطحی دریافت شده از عضله دوسر بازویی، بررسی شده است. این سیگنال ها که ناشی از حرکات انقباض و انبساط دست از ناحیه آرنج می باشد، از مرجع 6 دریافت شده است. به منظور پردازش این سیگنال ها مقادیر RMS فرکانس میانه و فرکانس متوسط آن ها به عنوان ویژگی های مطلوب انتخاب می شوند. ویژگی های استخراج شده از هر سیگنال و ، خروجی متناظر با آنها ( حرکات انقباض و انبساط ) به عنوان الگوهای ورودی– خروجی، برای آموزش به یک شبکه عصبی پرسپترون چند لایه اعمال می شود. در ادامه شبکه عصبی طراحی شده توسط چند دسته از این الگوها تعلیم داده می شود و نهایتا صحت عملکرد شبکه توسط یک دسته الگوی جدید بررسی شده و نتایج عملی ارائه می شود. با توجه نتایج بدست آمده به نظر می رسد که بتوان از الگوریتم ارائه شده در این مقال ه جهت اجرای کارهای عملی و ساخت بخش مکانیکی بهره جست

Keywords:

بازوی سایبرنتیک , الکترومایوگرام سطحی , عضله دوسر بازویی , تبدیل ویولت پیوسته , شبکه عصبی پرسپترون چند لایه