اصول مکانیابی سکونتگاه موقت پس از وقوع زلزله احتمالی در شهر تهران؛ محله بریانک – هفت چنار

تامین سکونتگاه موقت یکی از مهمترین مباحث مطروحه در فرآیند مدیریت بحران است. شناسایی مکان های مناسب جهت استقرار سکونتگاه، علاوه بر کاهش خطرات احتمالی آینده، کمک موثری به بازگشت جامعه به شرایط پیشین می نماید. محله بریانک- هفت چنار در جنوب منطقه 10 تهران، یکی از هسته های اولیه شکل گیری منطقه است که از نظر کالبدی، بیشترین فضای سبز در منطقه را داراست لیکن سطح قابل توجه بافت فرسوده، وجود کاربری های خطرساز، نواحی ناامن اجتماعی و ناایمن از منظر مخاطرات، سبب افزایش آسیب پذیری محلی در برابر وقوع بحران ها شده است. پژوهش حاضر، با اتخاذ روش تحقیق توصیفی- تحلیلی، ضمن شناسایی معیارهای انتخاب مکان و نحوه رتبه بندی آن جهت استقرار سکونتگاه موقت، به ارزیابی معیارهای فوق در محله بریانک- هفت چنار پرداخته و به کمک تکنیک ماتریس سوآت، علاوه بر بررسی، تحلیل و اولویت بندی سه قطعه زمین نمونه، راهبردهای کاشه خطرات کالبدی و توسعه سکونتگاه های موقت در محله را پیشنهاد می نماید که ایجاد حریم پمپ بنزین خیابان کمیل، پیش بینی مراکز امدادی و درمانی در مرکز محله بریانک، ایمن سازی ساختمان های عمومی و دولتی محله، ایجاد فضاهای بازشهری و پارک در بخش های متراکم مسکونی و احیای کالبدی و اجتماعی بافت ناامن و ناایمن لبه نواب، لبه قزوین و بافت فرسوده جنوب بریانک از مهمترین موارد آن است.

Keywords:

مکانیابی , سکونتگاه موقت , زلزله , تهران , محله بریانک