روانشناسی محیط و تاثیر آن بر روند طراحی

در قرن معاصر موضوع رابطه انسان و محیط و قابلیت ترجمه آن به زبان طراحی محیط و معماری، مورد توجه پژوهشگران این حوزه از دانش بوده است. در این راستا شناخت انسان و ویژگی های محیط زندگی او و چگونگی برقراری رابطه میان این دو عامل اهمیت دارد. این مقاله مروری تحلیلی بر دانش روانشناسی محیطی، رابطه ی دو سویه بین محیط و انسان و همچنین نظریه ها و مکاتب این حوزه و تاثیر کیفیت محیط ساخته شده بر رفتار و روان انسان داشته است. در این بررسی مشخص گردیده که از تعامل دو حوزه علوم رفتاری و معماری، دانش میان رشته ای روانشناسی محیطی به تکوین رسیده و نظریه های طراحی بر پایه نیازها و درک انسان از محیط زندگی تدوین گردیده است، لذا می توان روانشناسی محیطی را عرصه مشترک معماری و علوم رفتاری قلمداد کرد. هدف معماران از پرداختن به این دانش، تحلیل رابطه انسان و محیط و کاربرد آن در طراحی معماری است. بنابراین رابطه طراحی و محیط به صورت یک روند رفت و برگشتی و تعاملی مورد نظر میباشد و از این رو ، اهمیت چگونگی طراحی را بیش از پیش می کند، که این خود سبب می گردد روند درست طراحی، فعالیت روزمره شخص را بهبود بخشیده و با مرتفع ساختن نیازهای انسان باعث ایجاد سلسله ای از ادراک، رضایتمندی و احساس تعلق خاطر فرد به محیط و فضای زیست خود گردد. این پژوهش به بررسی تاثیر روانشناسی محیط بر روند طراحی و سایر مولفه های مربوط به آن پرداخته و در نهایت بدنبال یافتن راهی برای بهبود طراحی جدید با در نظرگرفتن استانداردها تا حد ممکن می باشد. این پژوهش توسعه ای می باشد واز مطالعه ، پایان نامه های مرتبط صورت گرفتهاست .

Keywords:

انسان , روانشناسی محیطی , معماری , ادراک فردی