توانایی کودکان فارسی زبان در به کارگیری دستور داستان با استفاده از نقشه مفهومی

قصه گویی یکی از روش های موثر در افزایش سطح یادگیری کودک است، چرا که کودک را وا می دارد تا بر اساس مشاهدات و تجارب خود معنایی را خلق کند. به کارگیری نقشه های مفهومی و دستور داستان می تواند به کودکان در خلق قصه کمک کند. هدف اصلی این پژوهش بررسی و مقایسه عملکرد کودکان فارسی زبان دو گروه سنی 7 - 8 و 8 - 9 ساله) در استفاده از دستور داستان با روش نقشه مفهومی است. به این منظور، توانایی قصه گویی 14 کودک تک زبانه فارسی زبان تهرانی با استفاده از نقشه مفهومی و دستور داستان از طریق بررسی میزان پیچیدگی قصه (تعداد واژه و تعداد رویداد)، عناصر داستان و نیز ارزیابی های صورت گرفته از سوی آزمون گر و دو معلم بر اساس مدل ارایه شده از سوی لیو و همکاران (2011) مورد مطالعه قرار گرفت. با تحلیل داده های این پژوهش مشخص شد که اگرچه کودکان فارسی زبان در گروه سنی بالاتر ( 8-9 ساله ) از مشخصه های دستور داستان (زبان و مکان رویداد قصه، شخصیت اصلی قصه، اتفاق ها و توالی آنها)با روش نقشه مفهومی در قصه گویی بیشتر و دقیق تر استفاده می کنند و داستان روایت شده از سوی آنها از پیچیدگی بیشتری برخوردار است، اما این تفاوت ها در عملکرد دو گروه در به کارگیری تعداد واژه ها و تعداد رویداد معنادار نیست.

Keywords:

دستور داستان , قصه گویی کودک , زبان کودک , نقشه مفهومی