کاربرد صافی فرهنگی در ترجمه اصطلاحات: موردپژوهی ترجمه انگلیسی بچه های قالیبافخانه مرادی کرمانی

Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 568

This Paper With 29 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_LTS-49-3_002

تاریخ نمایه سازی: 15 اردیبهشت 1397

Abstract:

هدف از پژوهش حاضر ارزیابی انتقادی نحوه کاربرد صافی فرهنگی در ترجمه انگلیسی کریس لیر و سهیلا سحابی (2٬000) از کتاب بچه های قالیباف خانه هوشنگ مرادی کرمانی (1٬359/1٬390) و به طور مشخص داستان ( رضو، اسدو،خجیجه) است. این مقاله به طور خاص ترجمه اصطلاحاتی را به عنوان یکی از عناصر زبانی فرهنگ وابسته مدنظر خواهد داشت. بدین منظور، که الگوی (تحلیل انتقادی ترجمه) (خاندان، 1٬391، 1٬392) که بر اساس و بنیان نظری زبان شناسی سازگانی نقش گرا (هلیدی 1٬994، 2٬004) استوار می باشد به عنوان چارچوب تحلیلی تحقیق انتخاب گردیده است. علمای مزبور به طور توامان تحلیل عوامل درون زا (درون متنی) و برون زا (یعنی مولفه های اجتماعی و فرامتنی ) را مورد توجه قرار می دهد و در این مسیر، هم به محصول ترجمه نظر دارد و هم فرآیند ترجمه. ضمن ملاحظه دو فرض بنیادین (ترجمه به مثابه بافت آفرینی مجدد ) و (ترجمه به مثابه تصفیه ) که در الگوی تحلیل انتقادی ترجمه مدنظر بوده است، پژوهش حاضر بر آن است تا نشان دهد نحوه کاربرد صافی فرهنگی از سوی مترجمان اصلا به چه میزان با ویژگی های بافتی در نظام مقصد تناسب داشته است. یافته های تحقیق مبین آن است که اتخاذ راهکارهای (معادل سازی تو سینتیک) (ایجاد معادل های یک سویه) و (معادل یابی فرهنگی) (یافتن معادل های طبیعی یا دو سویه) که به ترتیب بیشترین بسامد حقوق را داشته اند عموما علم تعادل نقشی نسبی را در پی داشته است هرچند انتخاب رویکرد سلبی در مواجهه با اصطلاحاتی که مبین حد غایی فرهنگ- وابستگی بوده اند که کیفیت نهایی متن مقصد را از حیث اداره فرهنگ بومی و روستای موردنظر در متن مبدا تا حدودی تحت الشعاع قرار داده است.

Authors

مریم معین درباری

دانشجوی دکتری زبانشناسی همگانی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد

شهلا شریفی

دانشیار زبانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد

علیرضا خانجان

دکترای زبانشناسی، مترجم رسمی قوه قضاییه و مدرس مدعو دانشگاه جامع علمی-کاربردی، تهران