پدیدۀ تورم جوانی در ایران و آثار جمعیت شناسی مرتبط با آن

درسالهای اخیر برنامه ریزان و سیاستگذاران، توجه زیادی به نیازهای ویژه نوجوانان و جوانان وتقاضای روزافزون جمعیت جوان برای دستیابی به اطلاعات و خدمات داشته اند. از جمله دلایل چنین توجهی افزایش قابل ملاحظۀ جمعیت جوان و نوجوان می باشد. با توجه به اینکه رشد سریع جمعیت جوان فشار سنگینی را به توسعۀ خدمات آموزشی، بهداشتی و برنامه ای هدف دار اشتغال و ایجاد فرصتهای شغلی وارد می نماید. لازم است در این زمینه مطالعات جمعیت شناختی با دقت بیشتری صورت پذیرد تا نتایج آن در اختیار برنامه ریزان و سیاستگذاران قرار گیرد. در حال حاضر در بسیاری از کشورهای جنوب شرقی و جنوبی و مرکزی آسیا و تقریباً در اکثر کشورهای شرقی، دورۀ انبساط جمعیت جوان با سرعت به حدنهایی خود رسیده است علاوه بر تعداد مطلق جمعیت جوان ، نسبت جمعیت جوان به کل جمعیت نیز توجهات خاص سیاسی را می طلبد. آمار و ارقام نشان می دهد که در طی 45 سال اخیر، نسبت جمعیت جوان ایران (سنین 15-24 سال) در مقایسه با کل جمعیت، درحال افزایش بوده است بدین ترتیب که این نسبت از 42/15 درصد در سال 1335 به 55/20 درصد در سال 1375 و به 1/24 درصد درسال 1380 رسیده است. پیش بینی می شود که این مقدار در سال 1385، به حد نهایی خود برسد (17/25درصد) گرچه سیاستگذاران نگران چنین مسئله ای می باشند. لیکن دورۀ انبساط کوتاه خواهد بود. بدین ترتیب که تورم جوانی در ایران از اوایل دهۀ 1370 آغاز شده و در اواسط دهۀ 1380 به حدنهایی خود خواهد رسید و پس از آن نسبت جمعیت جوان به سرعت رو به کاهش خواهد گذاشت و در سال 1400 هجری شمسی مقدار آن به 03/15 درصد خواهد رسید. بدیهی است که از این زمان به بعد سیاستگذاران لازم است به گونهه ای برنامه ریزی نمایند تا نسبت جمعیت جوان از این مقدار کمتر نشود، زیرا در غیر این صورت جمعیت کشور با رکود جوانی روبرو خواهد شد.