طرح مسایل و مضامین مربوط به دنیا از طریق بازگویی حکایات در آثار مشهور عطار

گریستن به دنیا از دیدگاه عارف شاعری که در زمانه ای می زیست که ضعف و بیچارگی مردم هر روز بیشتر از روز پیش بود، اگرچه خوشایند نیست اما نگاهی دقیق و در نتیجه پند آموز است. عطار از آن رو که هم به عنوان یک فرد عادی در میان مردم کوچه و بازار زندگی می کرده و هم اینکه شاعر بوده و به علاوه عارف مسلک نیز بوده است، دنیا را از زوایای گوناگونی دیده است. او بارها تاکید می کند که دنیا فانی، گذرا و فریبنده است. معمول ترین رسم او این است که آدمی را به خود مشغول می کند و ناگهان عرصه دنیا را از وجود انسان پاک می کند. اما اگر پرداختن به دنیا برای آباد کردن آخرت باشد، در این صورت ارزش می یابد و عطار همواره این مسایل را گوشزد می کند . همچنین به لحاظ موقعیت سیاسی زمانه اش عمده پندها و اندرزهایش را خطاب به صاحبان جاه و مقام عصر و بیشتر در قالب حکایت بیان می کند. به عنوان یک عارف، به سالکان طریقت می گوید که عمدهترین مراحل سلوک با کنار گذاشتن دنیا طی می شود. این پژوهش بر آن است به طرح مضامین مربوط به دنیا در سه اثر مشهور عطار ( الهی نامه، اسرارنامه و تذکره الاولیاء) پرداخته و بیان کند که عطار بیشتر از طریق روایت پردازی و بازگویی حکایات به طرح مسایل به دنیا پرداخته است تا از طریق تبیین آراء عرفا.

Keywords:

دنیا , عطار , تذکره الاولیاء , الهی نامه , اسرارنامه