نکوهش علم بی عمل در شعر سعدی

علم به عنوان فضیلت و صفتی شریف که ازجمله عوامل و وسایل رسانیدن آدمی به افق فرشتگان مقرب و جوار پروردگار است، آن گاه دارای منزلت و موجب بلندی مرتبه است که به پیرایه پربهای عمل نیز آراسته باشد. این مهم و پناه بردن به پروردگار از علم بی نفع و عمل از مضامین برجسته بسیاری از نویسندگان،سرایندگان و دانشمندان قلمرو حکمت و اخلاق است.پرداختن به این نکته حکیمانه از نکات مورد التفات بسیاری از سخنوران و نویسندگان پهنه ادب فارسی نیز هست. شاعران راستین، آینه زمانه خویشند و شاعرانی مورد لطف و احترام جامعه قرار می گیرند که دارای خلقی نیکو و پسندیده و اهل عمل باشند. اگر چه شعر هویت لحظه های بی تابی شاعر است ولی زبان شاعر هم زبان هویتی هر ملت و عصری است و شاعران آرمانهای انسانی و نیازهای اجتماعی را با زبان شعری که ودیعه ای الهی است بیان می کنند و چنانچه این زبان شعری،با لعاب صدق و راستی آذین داده شود، سبب ماندگاری اش در اذهان عمومی می شود. برخی از شاعران پارسی گوی، در انواع علوم عقلی و نقلی چیره دست بودند. در این پژوهش برای بار نخست به بررسی و تبیین مضمون نکوهش علم بی عمل در شعر شیخ اجل، سعدی، پرداخته شده است. بررسی مصادیق این پژوهش ، نشان می دهد که سعدی در جایگاه مصلحی اجتماعی ، علم و عمل را ملازم و مکمل یکدیگر و تنها راه رسیدن به سعادت دنیا و عقبی می داند. نتایج این تحقیق می تواند در حوزه تعلیم و تربیت جامعه امروز به کار برده شود.

Keywords:

علم , علم بی عمل , نکوهش علم بی عمل , شعر , سعدی