وحدت ادیان در مثنوی مولوی و تاییه ابن فارض

ابن فارض از بزرگترین سرایندگان شعر صوفیانه در ادبیات عرب است؛ از سوی دیگر مولانا، خداوندگار عشق و عرفان در ادبیات فارسی است که زیباترین و مهمترین مضامین عرفانی در اشعار آن دو یافت می شود. جهان بینی و نگرش آن دو عارف بزرگ، با یکدیگر شباهت های قابل توجهی دارد و در بسیاری از موضوعات عرفانی مشابهت و مطابقت تام دارد. زیر بنا و شالوده اعتقادشان بر وحدت وجود و ادراک آن است. در حقیقت آن دو نهایت عشق، فنا، تجلی و ... وحدت می دانند. یکی از موضوعاتی که دو عارف بزرگ در آن اتفاق نظر دارند وحدت در ادیان است که در آثار دیگر عارفان به صورت مبهم بیان شده ولی مولانا و ابن فارض این موضوع را به صورت آشکار بیان کرده اند. این امر اقتضا داشت، تا با مطالعه و بررسی مثنوی مولانا و تاییه ابن فارض، مقوله وحدت ادیان و چگونگی نایل شدن به آن، در اندیشه و آثار منظوم این دو عارف مورد بررسی و مقایسه قرار گیرد.

Keywords:

مولانا , ابن فارض , وحدت وجود , وحدت ادیان