بررسی نقش افزایش تعاملات فرهنگی-اجتماعی بر باززنده سازی بناهای تاریخی (نمونه موردی: کاروانسراهای کوهاب نطنز)

ابنیه تاریخی نمادی از فرهنگ و تمدن، اندیشه ها، آداب و رسوم، روابط و تعاملات مردم است. این بناهای تاریخی، به دلیل عدم توجه و متروک شدن، دچار فرسودگی و ضعف شده که منجر به ویرانی آنها شده و سقوط میراث و ریشه های فرهنگی جامعه و در نتیجه سبب بروز بحران هویت می شود. ویرانی اینگونه بناها با افول حیات شهری در آنها و همچنین تضعیف نقش فرهنگی_اجتماعی بافت های تاریخی همراه است. باززنده سازی بافت و بناهای تاریخی ضمن حفاظت از میراث تاریخی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای محیط زیست و فرهنگی جامعه، موجب توسعه پایدار شهری نیز میگردد. هدفی که این نوشتار در پی آن است بررسی باز زنده سازی بناهای تاریخی با استفاده از افزایش تعاملات فرهنگی_اجتماعی است. کاروانسرای کوهاب نطنز یکی از آثار تاریخی دوره صفویه می باشد که به صورت متروکه درآمده و این امر بر سرعت ویرانی بنا افزوده است. این تحقیق با استفاده از روش توصیفی_تحلیلی سعی دارد که به لزوم باززنده سازی بناهای تاریخی جهت جلوگیری از ویرانی و همچنین نقشی که این نوع بناها می توانند در پایداری فرهنگی_اجتماعی ایفا کنند را مورد بررسی قراردهد

Keywords:

پایداری فرهنگی- اجتماعی , باززنده سازی , کاروانسرای کوهاب نطنز