تحلیل کارآیی سطوح استانی در اجرای برنامه آمایش سرزمین در ایران

انتظار می رود با وضعیت نامناسبی از شرایط اداری-سیاسی نتوان به شکل مناسبی برنامه ریزی آمایش سرزمینی را طراحی و اجرا نمود چرا که فقدان این عوامل سبب ایجاد مخاطرات بسیاری در این مسیر می گردد. این در حالی است که انتظار می رود با پیاده سازی عوامل اداری-سیاسی در مبحث برنامه آمایش سرزمینی کشور، بتوان به شکل مناسبی برنامه آمایش سرزمینی را با قدرت اجرایی نمود اما در جهت تکمیل اهداف مدنظر در این برنامه ریزی، به سایر عوامل از جمله عوامل طبیعی-اکولوژیکی و همچنین عوامل زیرساختی-فیزیکی نیاز باشد. نتایج تحقیق حاضر که با بهره گیری از روش چانگ و ترسیم نمودار درختی و آزمون تی پیش رفت، نشان داد که از بین عواملی که برای این تحقیق انتخاب شدند(عوامل اداری-سیاسی،عوامل اجتماعی-فرهنگی،عوامل اقتصادی-تولیدی،عوامل طبیعی-اکولوژیکی و عوامل فیزیکی-زیرساختی) عوامل ادرای-سیاسی به عنوان مهمترین عامل مشخص گردیدند.به منظور ارزیابی وضعیت موجود هر یک از این عوامل از آزمون تی تک نمونه ای استفاده گردید. با توجه به نتایج آزمون تی تک نمونه ای مشخص گردید که تمامی عوامل از سطح معیار عدد 3 بالاتر می باشند که این مساله نشان دهنده مناسب بودن وضعیت این عوامل می باشد. هر چند برخی از این عوامل از جمله عوامل اداری-سیاسی از وضعیت نامناسب تری نسبت به دیگر عوامل برخوردار می باشد.

Keywords:

آمایش سرزمین , عوامل اداری و سیاسی , روش چانگ , آزمون تی