پارادایم مدیریت دولتی، تضاد و تعارض

توانمندسازی دولت، مفهومی است که اخیرا وارد ادبیات توسعه اقتصادی شده و در برابر دیدگاه های پیشین توسعه، دولت بزرگ و دولت کوچک را عامل توسعه نمی داند بلکه باور بر این است که جدای از اندازه دولت، توانایی دولت در انجام وظایف محوله نقش مهمی در توسعه و پیشرفت اقتصادی دارد. دولت ها می توانند با تقویت نهادهایشان، توانمندی خویش را بهبود بخشند. این امر مستلزم نهادینه ساختن قوانین و هنجارهایی است که به مقامات دولتی انگیزه می دهد تا طبق منافع جمع عمل کنند. نقد سیاست تعدیل و گسترش اقتصاد نهادگرایی در محافل دانشگاهی و سیاستگذاری جهانی، به نظریه حکمرانی خوب منجر گردید که از سوی نهادهای بین المللی از جمله بانک جهانی در سایه حمایت سازمان ملل بسط و توسه یافت. حکمرانی مفهوم جدیدی نیست. بلکه به پیشینگی تمدن بشری است. معنای ساده حکمرانی فرایند تصمیم گیری و فرایندی است که به وسیله آن تصمیمات اجرا می شوند. حکمرانی در چندین زمینه می تواند استفاده شود: از جمله؛ حاکمیت شرکتی، حاکمیت بین المللی، حاکمیت ملی و حاکمیت محلی. مفهوم حکمرانی از جمله موضوعات میان رشته ای و وامدار رشته های حقوق، جامعه شناسی، مدیریت، اقتصاد و سیاست است. پژوهشگران این حوزه ها اغلب بر ایده های نسبتا نوین مانند ماهیت متکثر قدرت و تکثیر آن میان سطوح دولتی و فرودولتی، تشویق و ترغیب تمرکززدایی از دولت و اتکای روزافزون بر اشکال گوناگون مشورت و مشارکت شهروندان، متمرکزند. مقاله حاضر در تحلیل و بررسی پارادیم مدیریت موسسات عمومی و یا شرکت های دولتی از نگاه بین المللی و ملی پرداخته و با عنایت به اینکه اصلاح موسسات و شرکت های دولتی، از شروط اصلی بهبود وضعیت اقتصادی ایران می باشد، یکی از بهترین روش های اصلاح این شرکت ها را اجرای نحوی اجرای مدیریت شرکت های مدرن امروزه که تحت عنوان حاکمیت شرکتی بیان شده، پیشنهاد می دهد. در همین راستا، دستورالعمل های اتحادیه بین المللی تامین اجتماعی ISSA در حیطه حکمرانی خوب که مختص سازمان های تامین اجتماعی می باشد را مدل کاملی برای بومی سازی آن به منظور حاکمیت شرکتی در کشور پیشنهاد می نماید.

Keywords:

موسسات عمومی , شرکت های دولتی , مدیریت دولتی سنتی , مدیریت گرایی , حاکمیت شرکتی , خصوصی سازی