ساختار کالبدی محله های شهری در ایران(نمونه موردی محله کبابیان در همدان)

محله های شهری را می توان کوچکترین واحدهای کالبدی و اجتماعی و حتی قومی در بدنه سنتی شهرهای ایران به شمار آورد. بدون توجه به تعاریف لغوی و مفهومی آن، محله ها مرزبندی فیزیکی مشخص ندارند، لیکن از نظر عملکردی و مشارکت درعرصه های فرهنگی و اجتماعی شهرها، محدوده آنها، حداقل برای ساکنین هرمحله مشخص بوده است .جدای از هر گونه ضوابط مرزبندی میان محله ها، توجه به اهمیت ا ین نوع از جدایی گزینی در بدنه شهرهای ایران ، بویژه در دوره شتابان شهرنشینی و گسستگی نظام تعاملی بین اجزای بدنه شهرها، از دید مدیریت شهری و باززنده سازی قدرت عملکردی محله ها شایان توجه زیادی است.محله، نشانه ای آشنا برای همه شهروندان است، چرا که با آن احساس نزدیکی می کنند. مفهوم محله به عنوان بستر یا محل سکونت، ریشه تاریخی دارد. بنا به یک تعریف تاریخی، واحدهای مختلف شهر که طبقات مختلف اجتماعی را در خود جای می دهند و یا نواحی شهری با مرزهای اداری یا رسمی که دامنه ای از گروه های اجتماعی را تحت پوشش قرار می دهند، محله نامیده می شود.از گذشته های دور محله های شهرها در شکل دهی و سازماندهی امور شهری جایگاهی ویژه داشتند. هر محله با ارایه خدمات روزمره مورد نیاز خود و با ایجاد نمادهای محله ای و ویژگی های خاص موجب می شد، ساکنان آن نوعی احساس تعلق و نوعی هویت داشته باشند تا جایی که هر شهروند با محله ای که در آن می زیسته شناخته می شد. هدف از این پژوهش شناخت کالبدی محله های شهری در ایران وبه معرفی و کارکرد یکی از محلات همدان (کبابیان) می پردازد .

Keywords:

محله , محله ایرانی , کالبدی , شهر نشینی