نگاهی بر هم پیوندی های معنایی الگوی باغ و حیاط در ساختار خانه های سنتی ایران

مطالعه مبانی شکل دهنده معماری در بستر شهرهای ایران نشان می دهد که همواره طبیعت نقش بسزایی در شکل گیری شهرها و به تبع آن معماری به ویژه مسکن داشته است. درگذشته به صورت کاملا آشکار شاهد رابطه انسان با محیط طبیعی به وسیله معماری نیز بوده ایم، اما متاسفانه در دوره معاصر این رابطه قوی رو به فراموشی می رود. هدف از این تحقیق نقش حضور حیاط به عنوان یک کهن الگو در خانه های تاریخی از دیدگاه کالبد ظاهری و معانی نهان در آن می باشد. قرارگیری حیاط به عنوان عنصری شاخص در بستر خانه های سنتی و یا به دیدگاه دیگر تجلی حیاط به عنوان باغ های خصوصی و خرد مقیاس از باغ ایرانی سازمان یابی نوینی از فضا را در شکل گیری خانه های سرزمین ایران تعریف می کند که با در نظر گرفتن عوامل دیگری چون درون گرایی، در شکل گیری این عنصر ارزشمند سبب تعریف الگوی ماندگاری به نام حیاط مرکزی شده است. این تحقیق با نگاهی کیفی به هم پیوندی هایمعنایی این همنشینی چندوجهی.

Keywords:

حیاط مرکزی , طبیعت , باغ ایرانی , خانه