فضا و خشونت بازجست انسانیت و اخلاق در رمان من زنده ام

هر رویداد اجتماعی، سامان بخش یا ویرانگر، پدیده ای است که از زمینه ها بر می آید؛ برآیند عدم درک دیگری و ناآگاهی از نیازها، خواست ها و هراس های موجود در یک رابطه ی دوسویه، دوری، تقابل و سرانجام دشمنی و خشونت اس. جنگ در هیات رویدادی تلخ، زمینه ساز روابطی خشن و غیر انسانی است. باور به نگرشی انسانی و پایبندی به روشی مشفقانه و اخلاقی در فضای خشم و خشونت، برخوردار از ارزشی والا و نشان گر جایگاه برجسته ی ظرفیت های وجودی آدمی اس. در تبیین و بازنمایی این نگرش و روش مشفقانه انسانی، خاطره نویسی های جنگ، مشروط به پایبندی نویسنده به اخلاق انسانی، میتواند جایگاهی برجسته به دست آورد. این فرم ادبی، همراه با کاربست دیگر فرم ها و شگردهای ادبی، اعم از موتیف تضاد تقابل، فصل بندی و عنوان گذاری های مناسب، زمینه ساز تاثیرگذاری متن بر خواننده می گردد. رمان من زنده ام که به روایت خاطرات دوران اسارت راوی آن، آباد، میپردازد، از منظر مورد اشاره، رمانی برجسته و قابل بررسی است. جستار پیش رو با رویکردی فرم شناختی به بازجست نگرش ها و روش های انسانی در فضای خشونت و جنگ می پردازد و با تکیه بر این تضاد و تقابل ارزش های والای انسانی را آشکار می سازد.

Keywords:

من زنده ام , جنگ , نگرش و روش انسانی , ادبیات مقاومت اخلاق مدار