بررسی ادبیات آیینی شمال و جنوب کشور با تاکید براشعارملاعلی فاخری و حسینعلی قضایی

آنان که با آثار اقوام و ملل مختلف کم و بیش انسی دارند نیک میدانند که ادبیات کمتر ملتی را می توان سراغ گرفت که به اندازه ی ادبیات فارسی با دین و آموزه های دینی پیوند خورده باشد.چنانکه به جرات میتوان ادعا نمود که در طول تاریخ ادبیات دوره ی اسلامی ایران هیچ مسلمانی را نمی توان یافت که در دیوان اشعار، و سایرآثار منظومش تاثیری از کلام وحی نباشد. یکی از این شاعران مسلمان و البته دیر آشنا حسینعلی بن عبداالله باقر قضایی علیایی مینابی است که در اواخر قرن 12 و اوایل قرن 13 در میناب میزیسته است. وی شاعر ویژه ی عاشوراست؛ ارادت ایشان و خاندان اندیشمند و متعهدش به امام حسین(ع) و یاران آن حضرت، آنان را بر آن داشته که به شرح و بسط واقعه ی عاشورا و بازتاب آن در شعر همت گمارد. ملا علی فاخر نیزارادت خالصانه ای نسبت به ایمه اطهار خصوصا امام حسین(ع) و یارانش داشته است. حادثه کربلا و واقعه عاشورا را آنچنان دقیق و زیبا به رشته تحریر درآورده، که دل هر عاشق شیفته را به سوز و گداز می کشاند. جستار حاضر با رویکردی توصیفی- تحلیلی به بررسی و واکاوی ویژگی های سبکی و ادبی در اشعار ملاعلی فاخر و حسینعلی قضایی پرداخته است، نتیجه حاصل از این پژوهش دستیابی شاعران به ویژگی های سبکی در سه سطح زبانی، ادبی و فکری است.

Keywords:

حسینعلی قضایی , ملاعلی فاخر , مرثیه , ویژگی های سبکی و ادبی , ادبیات آیینی