اثر بخشی روایت درمانی گروهی بر خودکارآمدی دختران نوجوان بی سرپرست و بدسرپرست مراکز بهزیستی مشهد

هدف: کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بد سرپرست با مشکلات و اختلالات رفتاری هیجانی بیشتری نسبت به سایر افراد عادی رو به رو هستند و به جهت زندگی در محیطی محدود و جدایی از کانون خانواده فاقد مهارت های لازم برای زندگی در جامعه می باشند. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی روایت درمانی گروهی بر خودکارآمدی دختران نوجوان بی سرپرست و بدسرپرست مراکز بهزیستی مشهد است. روش: پژوهش حاضر از نوع طرح های نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل است و ارزیابی به صورت پیش آزمون- پس آزمون بوده است. جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان دختر بی سرپرست و بدسرپرست مراکز بهزیستی شهر مشهد می باشد که از بین آنها 20 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند و با گروه آزمایش 8 جلسه روایت درمانی 90 دقیقه ای کار شد. برای اندازه گیری متغیر خودکارآمدی، از پرسشنامه خودکارآمدی کودکان و نوجوانان موریس (2001) استفاده شد.داده های حاصل از پژوهش با نرم افزار spss20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و شاخص های آمار توصیفی شامل فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد و شاخص آمار استنباطی شامل آزمون تحلیل کواریانسمورد استفاده قرار گرفته است. یافته ها: میانگین نمره کلی خودکارآمدی در پس آزمون و بعد از درمان افزایش معناداری (P<0/05) یافته است. نمرات زیر مقیاس های خودکارآمدی تحصیلی و اجتماعی دارای تفاوت معنادار در سطح (P<0/05) نسبت به گروه کنترل در پس آزمون می باشد اما در زیر مقیاس خودکارآمدی هیجان تفاوت معناداری یافت نشد. نتیجه گیری: روایت درمانی گروهی بر خودکارآمدی دختران نوجوان بی سرپرست و بد سرپرست موثر است.

Keywords:

روایت درمانی , خودکارآمدی , نوجوانان , دختران بی سرپرست و بدسرپرست