اعتلای مشرب عرفان و انحطاط مسلک تصوف در آیین اسلامی و شعر و ادب فارسی

عرفان به معنی شناختن و آگاهی و درایتی است که بعاد از جهل و نادانستن به دست می آید؛یادکردنی است که بعد از فراموشی حاصل گشته باشد، و در اصطلاح، معرفت قلبی و شناختخدای و عبادت عاشقانه وی است.عارف کسی است که خدای را به اسماء و صفات بشناسد و در معاملت با وی صدق بجای آرد.در مفاهیم عرفانی، معرفت پس از عشق و وصال صورت می بندد و مقدار معرفت به تناسب وصالحاصل شده برای عاشق است. وصال است که معرفت را به ارمغان می آورد. بدین مناسبت عاشقدر عشق عرفانی همواره طالب وصال است و اگر به خیالی از معشوق قناعت ورزد و وصال وی رانخواهد گدا همت و بیگانه نهادش خوانند.قانع، به خیالی زتو بودیم چو حافظ یارب چه گدا همت و بیگانه نهادیم. تصونف به معنی پشمینه پوشی به نشان از مبارزه با نفس اماره و دست کوتاه داشتن از دنیاست. صوفی آن بود که از خویشتن ربوده بود بدانچه از حق براو تافته بود.تصوف محافظت اوقات است. آن که بنده جز به حد خویش ننگر و جز با خداوند خویش نایستد وجز با وقت خویشتن قرین نباشد.جریری می گوید: تصوف آن است که خدا تو را نسبت به خودت بمیراند و به خودش زنده نماید.تصونف به معنی پشمینه پوشی به نشان از مبارزه با نفاس امنااره و دسات کوتااه داشاتن از دنیاسات .صوفی آن بود که از خویشتن ربوده بود بدانچه از حق براو تافته بود.تصوف محافظت اوقات است. آن که بنده جز به حدن خویش ننگر و جز با خداوند خویش نایستد وجز با وقت خویشتن قرین نباشد.جریر ی می گوید: تصونف آن است که خدا تو را نسبت به خودت بمیراند و به خودش زنده نماید

Keywords:

عرفان , تصوف , صوفی , مسلک صوفی گری , مشرب عرفان