تاثیر (لزوم یا عدم لزوم) شرایط اساسی صحت قراردادها در شروط ضمن عقد

از مهم ترین مسایل مورد بررسی در حقوق مدنی مبحث عقود و تعهدات است زیرا عموما افراد در روابط شخصی و اجتماعی خود مثل خرید و فروش ها و تنظیم قراردادها و معاملات و.. با آن سروکار دارند. مبحث شروط ضمن عقد نیز از دیرباز مورد توجه فقها و حقوق دانان بوده است و پیدایش مسایل و عناصر حقوقی و قراردادها بر اهمیت آن افزوده است امروزه کمتر قراردادی است که شرطی در ضمن ان درجه نشده باشد اصل حاکمیت اراده و ازادی قراردادی به طرفین اجازه می دهد که شرط مطلوب خویش را در قراردادها ذکر کنند. هر قراردادی که بین دو طرف معامله بسته می شود باید دارای چهار شرط باشد که به آن شرایط اساسی صحت معامله می گویند اگر یکی از این شرایط موجود نباشد صحت شروط را به صورت ایجابی ذکر نکرده است بلکه از سویی به ذکر شروط باطل (ماده 232 قانون مدنی) پرداخته از سوی دیگر از شروط باطل و مبطل (ماده 233 قانون مدنی) سخن گفته است این در حالی که است که در مورد قراردادها، در ماده 190 ق.م به بیان شرایط اساسی صحت قراردادها پرداخته است. نکته ای که در زمینه شروط مطرح می گردد چگونگی جریان شرایط اساسی معاملات در مورد شرط ضمن عقد است برخی بدلیل اینکه شرط نوعی توافق است و قانون مدنی در ماده 190 شرایط اساسی صحت معاملات را برشمرده است این شرایط را در شروط ضمن عقد، عقد تسری می دهند و اعتقاد دارند که شرایط ماده 190 قانون مدنی نیز باید در مورد شرط جریان یابد. در مقابل، عده ای شروطی را که در دو ماده 232 و 233 نگنجد را صحیح می دانند.

Keywords:

لزوم , عدم لزوم , شرایط اساسی صحت , شروط ضمن عقد