الگوهای مسکن روستایی با تاکید بر معماری بومی و اسلامی

براساس شواهد و مطالعات صورت گرفته در مورد مسکن روستایی، واحدهای مسکونی روستایی ضمن برخورداری از ارزش های معماری همانند، سادگی و بی پیرایگی ؛ الگوهای بصری و زیبایی شناختی ؛ انطباق با محیط طبیعی؛ هماهنگی با عملکرد زیستی و معیشتی، استفاده از مصالح محلی و دانش بومی و ... ؛ که به آن هویت خاصی می دهد دارای کاستی هایی چون آسیب پذیری در برابر سوانح طبیعی ، ضعف سازه ای و آلودگی های محیطی منتج از تداخل فضاهای زیستی و معیشتی نیز می باشند. تحول آگاهانه در این معماری مستلزم شناخت و اطلاع از این خصوصیات است . در این میان شاخص های بومی می توانند نقش تعیین کننده ای در سمت و سو؛ و جهت گیری نظام سیاست گذاری و برنامه ریزی مسکن و طراحی و اقداماتی که در این زمینه باید صورت پذیرد ایفا نمایند . این مقاله با تعریف و تدوین الگوهای شاخص های مسکن روستایی معماری بومی و اسلامی و شناخت عناصر ، کمیت ها و کیفیت های فضایی آن؛ تفاوت های موجود در نیازهای کمی و کیفی مسکن در مناطق روستایی ؛مختلف کشور را نشان داده و با تاکید بر ضرورت پرهیز از برنامه ها و اقدامات یکسان و مشابه در مناطق روستایی ؛ بستر لازم برای تصمیم گیری متناسب با قوت ها و ضعف های مسکن در پهنه های مختلف جغرافیایی کشور را مهیا سازد.