در گذشته معماران با استفاده از شرایط اقلیمی و امکانات بومی، باعث پدید آمدن معماری در غالب سنتی شدند. با بررسی دقیق و موشکافانه معماری بومی ایران به اصول و قواعدی خواهیم رسید که خوشبختانه کاملا هم راستا و همسو با قواعد توسعه پایدارمیباشد. از سوی دیگر در عصر حاضر، جامعه ی جهانی بنا به دلایل مختلفی از جمله کمبود منابع انرژی، آلودگی هوا، افزایش روز افزون جمعیت جهت ایجاد توازن زیست محیطی، در حال اجرا کردن قواعد توسعه ی پایدار می باشد. یکی از مهمترین عوامل جهت رسیدن به توسعه پایدار، استفاده از
معماری پایدار محلی میباشد. اهمیت این تحقیق در جهت تطبیق
معماری سنتی ایران با
معماری پایدار میباشد ،که با بررسی این عوامل و شناسایی آن ها گامی در جهت اجرایی کردن اصول
توسعه پایدار برمیداریم . بدون شک می توان گفت که مهمترین هدف از نگارش این مقاله نیز یافتن وجه اشتراکات این دو مقوله بوده است. نکته قابل تامل اینجاست که گذشتگان ما، قرنها پیش با نگاهی دقیق به بوم، منطقه و شرایط موجود آن، بهترین و پاک ترین راهکارها را جهت تعامل با طبیعت ارایه کرده و محیطی مناسب جهت پرداختن به جنبه های مختلف زندگی خصوصی و اجتماعی، پایدار و پویا در حوزه های ذکر شده برای خود فراهم آورده اند. یقینا بررسی این راهکارهای سنتی میتواند به عنوان چراغ راهی برای تحقق معیار های پایداری، در معماری و شهرسازی امروز، مورد استفاده قرار گیرد.