تاثیر محرک صوتی موزیکال بر تغییرپذیری ضربان قلب طی شرایط استراحت، فعالیت بدنی و بازگشت به حالت اولیه

هدف از این پژوهش، بررسی پاسخ تغییرپذیری ضربان قلب به محرک صوتی ریتمیک طی سه شرایط استراحت، فعالیت بدنی و بازگشت به حالت اولیه میباشد. بدین منظور، 14 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی (با میانگین سنی 21/5+0/79 سال، وزن 64/9+88/42 کیلوگرم، شاخص توده بدن 20/2+72/25 کیلوگرم بر مترمربع و قد 176/3+83/99 سانتیمتر) انتخاب شدند و طی چهار جلسه مجزا (بدون موسیقی، مترونوم، محرک صوتی منظم و محرک صوتی نامنظم) موردارزیابی قرار گرفتند و الکتروکاردیوگرام آزمون دهنده ها طی چهار جلسه و هر جلسه در سه مرحله استراحت، فعالیت بدنی و بازگشت به حالت اولیه اندازه گیری و ثبت گردید. همچنین، با استفاده از نوار الکتروکاردیوگرام، تغییرپذیری ضربان قلب مربوط به مراحل فوق موردارزیابی قرار گرفت. تجزیه وتحلیل تغییرپذیری ضربان قلب با استفاده از آزمون آنوا با اندازهگیری مکرر نشان میدهد که طی مرحله استراحت، محرک صوتی تاثیر معناداری بر تغییرپذیری ضربان قلب نداشته است. نتایج بیانگر این است که طی مرحله فعالیت بدنی، محرک صوتی (به ویژه شرایط سنگ کوب و غیرسنگکوب) سطح تغییرپذیری ضربان قلب را به طور معناداری کاهش داده است. علاوهبراین، همانند شرایط استراحت، تجزیهوتحلیل داده ها حاکی از این است که طی مرحله بازگشت به حالت اولیه، محرک صوتی تاثیر معناداری بر تغییرپذیری ضربان قلب نداشته است. براساس یافته ها دریافت میشود که همزمانی با محرک صوتی، بر تغییرپذیری ضربان قلب تاثیرگذار بوده و تغییرپذیری ضربان قلب، تحت تاثیر ساختار محرک صوتی قرار گرفته است. درمجموع، همزمانی با محرک صوتی توانسته است تغییرپذیری ضربان قلب را کاهش دهد.

Keywords:

فعالیت بدنی , تغییرپذیری ضربان قلب , سیستم عصبی سمپاتیک , محرک صوتی