تحلیل موقعیت روایی، پیرنگ و نحو روایی در داستان طبل هوشنگ مرادی کرمانی بر پایه روایت شناسی مکتب پاریس

این مقاله میکوشد ارتباط طنز با روایت را در سه حوزه موقعیت روایی، پیرنگ و نحو روایی، در داستان طبل ، از مجموعه قصه های مجید، نوشته هوشنگ مرادی کرمانی، بررسی نماید. این موضوع ازآنجهت اهمیت دارد که طنز از ویژگیهای مهم ادبیات کودک و جزو سبک نوشتاری هوشنگ مرادی کرمانی است؛ به همین دلیل، کاربرد طنز نیز در داستان طبل ویژگی فرعی تلقی نمیشود، بلکه در تمامی جنبه های روایت خود را نشان میدهد؛ تا جایی که ساختار معمول روایت، تحت تاثیر آن دچار تغییراتی میشود. رویکرد این مقاله، روایت شناسی مکتب پاریس است. بر اساس نتایج پژوهش، تقابل اغراق آمیز میان دنیای نوجوانی مجید و دنیای بزرگسالی، هسته اصلی داستان است و باتوجه به آن در ساختار اصلی پیرنگ و نحو روایی و موقعیت های روایی تغییراتی هماهنگ با این تقابل روی میدهد از میان سه عنصر بررسی شده، دگرگونی در پیرنگ بیشترین هماهنگی را با طنز پیدا کرده است. در این داستان، طنز کمک می کند تا ناخوشایندی غلبه دیگران بر مجید کمتر به نظر آید و همچنان خواننده نوجوان، دنیای نوجوانی را در مرکزتوجه تصور کند.

Keywords:

هوشنگ مرادی کرمانی , روایت شناسی مکتب پاریس , طنز , قصه های مجید