خیال انگیزی های بیانی در شعر شاپور تهرانی

شاپور تهرانی، از شاعران بزرگ قرن دهم هجری بود. او با هنر، ذوق، اندیشه پویای خود، عناصر خیال انگیز و شگردهای ادبی را به شکلی مطلوب در شعر خود بکار برد. خیال عنصر اصلی شعر، در همه ی تعریفهای قدیم و جدید است و هر گونه معنی دیگری را در پرتو خیال میتوان شاعرانه بیان کرد. این پژوهش مانند دیگر پژوهش های علوم انسانی به روش تاریخی و مراجعه به اسناد و منابع کتابخانه ای خیال انگیزی های شعر شاپور تهرانی را مورد بررسی قرار داده است. عنصر معنوی شعر، در همه ی زبانها و در همه ی ادوار همین خیال و شیوه تصر6ف ذهن شاعر در نشان دادن واقعیات مادی و معنوی بوده است و زمینه ی اصلی شعر را درگونه های بی کرانهیاین نوع تصر6فات ذهنی تشکیل میدهد. خیال یا تصویر، حاصل نوعی تجربه است، که اغلب با زمینه ای عاطفی همراه است و شاعر، برداشت های بیرونی خود را درونی کرده، مضمون هایی هنری در قالبهای خاص بیان میکند اهمیت شاپور در این است که توانست، ظرافت خیال را با رسایی کلام و شیوایی بیان جمع کند، انواع شعر، موضوعات و مضمون ها را با نازک خیالی و خوش ادایی هم نوا سازد. به همین سبب مضمونهای او در همه ی انواع شعر، به تمامی گرم و گیرا و خیال انگیزاست. او به خلاف شاعران معاصر خود در آوردن ترکیبهای استعاری که مبتنی بر تخیلات پر دامنه بود مبالغه نمی کرد، بل که خیالهای لطیف را در عبارتهای روان و روشن بیان میکرد. چنان که به نوبهی خود خواننده را در دام خیالات تازه می انداخت.

Keywords:

شاپور تهرانی , ادبیات غنایی , سبک هندی , خیال انگیزی