همدلی و جهانی شدگی در شعر معاصر جهان؛با تکیه بر پاوند، الیوت و پاز

درون مایه اصلی شعر شاعران تراز اول ایران و جهان بی گمان انسان و دنیای درون و بیرون اوست. آشکار است که انسان با همه تفاوت های نژادی، اقلیمی، اجتماعی و فرهنگی اش، یک بعد جهانی و اومانیستی دارد. از این رو، همدلی و جهانی شدگی بین شاعران جهان شکل می گیرد و جوامع انسانی در عین کثرت، به وحدتی معنوی و انسان مدار می رسند. در ادبیات دیرین پارسی، این همدلی میان انسان ها در شعر سعدی نمودار است و در شاهنامه گرانسنگ فردوسی، هر سه فرزند فریدون که جهان اساطیری باستان را پدید می-آورند، همه از یک سرچشمه اند. همچنان که انسان در رویکرد عرفانی مولوی و مشرب رندی و عاشقانه حافظ بعدی جهانی دارد. در شعر جهان، این همدلی و جهانی شدگی را در غزلیات (سانت) شوریده شکسپیر و به ویژه در شعر شاعران رمانتیک می توان یافت که رویکرد برجسته آنان توجه به شعر مشرق زمین بوده است. جهانی-شدگی و یگانگی شرق و غرب را درآثار یکی از برجسته ترین شاعران قرن بیستم، اکتاویو پاز، می توان سراغ گرفت. شاعری برخاسته از مکزیک که در فرانسه با سورریالیست ها پیوند خورد و آنگاه پس از زندگی در هند، رویکردی شرقی یافت و اشعاری در ستایش امیرخسرو دهلوی و نظام الدین اولیا سرود و با آنان همدل شد. در این جستار، مضامین مشترک همدلی و جهانی شدگی در عرصه شعر چند تن از شاعران جهان با تکیه بر ازرا پاوند، تی. اس. الیوت و اکتاویو پاز بررسی و تحلیل خواهد شد.