نقش تخطی از قاعده شیوۂ گرایس در میزان متنیت شعر نیما بر اساس رویکرد بوگراند و درسلر

هدف از پژوهش حاضر - که به شیوه توصیفی - تحلیلی و آماری انجام شده است - بررسی معیار انسجام و یکی از مولفه های آن یعنی نظم هنجار در شعر منظومه به شهریار نیما و تاثیر آن بر میزان متنیت شعر اوست. اصل همکاری گرایس مشتمل بر چهار قاعده کمیت، کیفیت، شیوه و ربط است. به عقیده بوگراند و درسلر اصل همکاری گرایس در زبان شناسی متن با سنجش جنبه های مختلف انسجام، درجه آگاهی بخشی و متنیت متن را تعیین می کند. گوینده برای ایجاد معانی ضمنی میتواند از اصول گرایس تخطى کند. تخطی از سه شرط قاعده شیوه یعنی رعایت نظم و ترتیب کلام ، گزیده گویی و دوری از ابهام بر انسجام و میزان متنیت شعر منظومه به شهریار نیما تاثیر می گذارد. یافته های آماری نشان می دهد که نیما از سه روش ممکن برای تغییر نظم هنجار کلام یعنی جابه جایی سازه ها در گروه و جمله، جملات معترضه و هم پایه افزایی با بسامد بالایی در شعر منظومه به شهریار استفاده کرده است. نتیجه اینکه برهم خوردن انسجام شعری به وسیله تخطی از قاعده شیوه، کارکردها و اهدافی در شعر نیما دارد؛ اما به طور کلی سبب تضعیف آگاهی بخشی و متنیت شعر وی شده است.

Keywords:

نیما , متنیت , بوگراند - درسلر , گرایس , نظم هنجار , گزیده گویی , ابهام