رادیکال های آمریکایی: جریانی ویران گر در قلب امپراطوری

در آخرین سال های دهه ی 1960 ، تاثیرات جریان های انتقادی و یا مارکسیستی در علوم اجتماعی رشد یافت. حتیدانش اقتصاد نیز که به صورتی خودانگیخته با قوای پولی هم داستان و متحد است از این تاثیرات برکنار نماند. درمعتبرترین نهادهای دانشگاهی، نظریه پردازانی نام آور، پایه ای ترین مبانی جوامع بورژوایی و امپریالیستی غرب را به چالشکشیدند. در ایالات متحده -و از آن عجیب تر، در دانشگاه هاروارد- گروهی از اقتصاددانان چپ گرا، مهارت های فنیبلامنازع خود را با دغدغه ی مداوم خود برای پیوند با جنبش های اجتماعی در هم آمیختند و جریان روشنفکری آشکاراویران گری را شکل دادند و عنوان رادیکال ها را برای خود برگزیدند. از آن پس، رادیکال های آمریکایی به توفیق چشم گیری در ایجاد جریانی انتقادی در بطن دژ مستحکم نیولیبرالیسم ظفرمند دست یافتند. مانایی و زایایی این جریان رانمی توان بدون بازشناسی این مساله درک کرد که این جریان از سویی یک پروژه ی نظری-علمی است و از سوی دیگربرنامه ای سیاسی -سازمانی. بخش دوم بی تردید در طول زمان تغییر یافته اما هم چنان در رویکردهای مولفان آن آشکارادیده می شود. این درست برخلاف رویکرد اقتصاددانان راست کیشی است که در ردای یک دانش ناب پنهان می شوند تاوضع موجود را توجیه کنند و مدعی شوند بهترین نظم موجود در جهان است.