در جست و جوی ویژگی های پایداری در معماری خانه های سنتی شیراز

در معماری پایدار شاهد هستیم که بنا به عنوان بخشی از پیکره محیط مجاور و طبیعت پیرامونش، نه تنها سبب هدر رفتن انرژی نمی شود، انواع آلودگی های محیطی را ایجاد نمی نماید و بر سلامت انسان تاثیر منفی نمی گذارد بلکه با صرفه جویی و مصرف بهینه انرژی، برخورداری از مصالح همساز با اقلیم و قرار گرفتن در چرخه ی زیست بوم، در جهت تحقق اهداف توسعه پایدار حرکت می کند. این مقاله در پی درک اصول و ارزش های تکرارپذیر حاکم بر معماری خانه های سنتی شیراز به عنوان یک معماری پایدار ا ست و ا ستخراج ویژگی های قابل تکرار آن در راستای دستیابی به اهداف معماری پایدار، از اهداف آن به شمار می رود. روش این پژوهش، مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی است و رویکردی توصیفی دارد. برای دستیابی به اهداف مورد نظر، تعدادی ار خانه های سنتی شیراز که متعلق به اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی بودند، به دلیل تشابه کالبدی و ارزش های معماری پایدار در آن ها مورد بررسی قرار گرفت. این بررسی با در نظر گرفتن سه جنبه پایداری محیطی، پایداری فرهنگی و پایداری اقت صادی که سه جنبه ا صلی معماری پایدارند، صورت پذیرفت. به امید آنکه بازخوانی اصول پایداری استفاده شده در معماری سنتی بتواند منجر به ارتقای کیفیت معماری معاصر ایران شود.

Keywords:

مفهوم پایداری , معماری سنتی , طراحی محیطی , طراحی فرهنگی , طراحی اقتصادی